Maine Coon cattery Spiritwalker
Su meile Firework aka Katie
Onze Katie.... is een heel bijzonder verhaal. Ik kwam Katie tegen op Facebook bij een fokker in het buitenland. Na heel lang wikken en wegen, overleg, gesprekken met de fokker uiteindelijk besloten om de stap te wagen. Katie is bij ons gekomen in juli 2016, na een lange autorit met een courier. Ze pastte zich supersnel aan, pastte in de groep en is een heerlijke dame. In september 2016 besloot ik met haar naar de Felikat kattenshow in Schiedam te gaan. Maar, blijkbaar vond Katie dit helemaal niet leuk... Katie werd gediskwalificeerd, ze keek scheel bij de keurmeester op tafel! Hoe kan dat nou.... bij ons thuis had ze wel eens een beetje geloenst, maar niet zo erg dat ze echt scheel keek.
Maar, naarmate de tijd verstreek werd het erger. In februari 2017 ben ik naar de oogspecialist in Amsterdam geweest met haar. De specialist kon niet aangeven of dit door trauma kwam of erfelijk was. De fokker heeft aangegeven dat het niet in haar lijnen zit, en bij haar voorouders is inderdaad ook niets te zien. Maar, omdat ik toch dit risico niet durfde te nemen.... bij Katie was het ook pas op latere leeftijd naar voren gekomen, gingen we niet met haar fokken. Katie is geholpen en zou haar pensioen bij ons blijven wonen.
Maar, na een jaar kwam er verandering is de samenstelling van de groep en onze kater Diego kreeg een oogje op Katie. Wat voorheen maatjes waren, eten en sliepen met elkaar was voorbij. Hij viel haar aan, Katie helemaal over haar toeren, het was verdrietig om te zien. Ze was alleen nog blij als ze apart van de rest was. Boven en alleen met mij.... wat viel me dit zwaar.... wat moet ik doen?
Na een gesprek met onze buurvrouw van het kattenhotel, bleek dat zij een gepensioneerd stel kent die op zoek waren naar een nieuwe kat. Lang gedacht en veel gehuild, maar voor Katie alleen het beste thuis wat wij haar niet meer konden bieden.
Op een woensdagavond is bij ons de kennismaking geweest en de klik was er bij allebei. Het was duidelijk dat Katie kon verhuizen... nu nog wanneer.... Katie nog laten onderzoeken bij de dierenarts, zodat ze met een ok-stempel op haar billen mocht verhuizen.
En toen was het zover, zaterdagochtend in de auto met Katie naar haar nieuwe thuis. Ik ben nog nooit zo misselijk geweest, kon alleen maar huilen....
Hoofd en hart waren het niet eens met elkaar..... Maar, Katie is nu op haar plek. Ze is de prinses in huis, met een tuin waar ze ook nog vogeltjes vangt! Ik heb haar nog twee keer gezien als ze kwam logeren bij mijn buurvrouw. Mij herkent ze niet meer, zo hoort het ook en ze ziet er supergoed uit.
